افراشتن درفش کاویانی یا افراشتن پرچم آریایی، که بنام میله گل سرخ در افغانستان معروف شده، همان درفش کاویانی، میل علم فریدون، و پرچم پیشدادیان است. پرچم آریایی در نوروز هر سال و در جشن گل سرخ، همراه با مراسم باشکوه و مردمی، در آرامگاه سخی جان مزار شریف استان بلخ تاریخی، کشور افغانستان افراشته می شود.
افراشتن درفش کاویانی
تصویر افراشتن میله گلسرخ در مزارشریف، عکس شماره ۴۸۲۶.
لوگو داشته های تاریخی ما آرزوی دیگران است، عکس شماره ۱۶۱۶.
برگه 1178 پیوست لینک زیر است:
افراشتن درفش کاویانی
افراشتن پرچم آریایی
شهر بلخ تاریخی در جنوب رود آمودریا (جیحون) قرار داشته است، شهر بلخ امروزی هم در همانجا می باشد، و مقداری از خرابه های بلخ تاریخی در نزدیکی شهر امروزی بلخ دیده می شود. زلزله قرن ۱۱ م، شهر تاریخی بلخ را ویران نمود، زلزله اتفاق طبیعی است، که در تاریخ ایران بزرگ بسیار پیش آمده و حتی باعث تغییرات سیاسی و اجتماعی گردیده است. پس از زلزله باقی مانده مردم به شهر نو بهار (مزار شریف) در نیم منزلی بلخ رفتند، در آنجا مزاری و زیارتگاهی باستانی قرار داشت.
در دروغ های تاریخی نوشته اند، که بلخ به دست مغول نابود شد، که دروغ بزرگ است، زیرا در آن زمان مردم حوزه شمالی ایران شرقی در مسلک هایی بودند، که یکی از آنها مانی و مانوی و دیگری مغی یا مغولی بود. در کتاب هایی که از میان مسلک های مختلف آن زمان باقی مانده است، در تمجید از مغولی بسیار نوشته اند، و پیروان زیادی داشته است.
بلخ تاریخی ادامه همان بلخ بامیان زمان هخامنشیان است، که در جنوب دریاچه اورومیه قرار داشت، برای اطلاع بیشتر به جغرافیای تاریخی ایران مراجعه شود. بلخ بزرگترین مرکز علمی و فلسفی و مذهبی در تاریخ ایران بود، حتی مانی آنجا را پایگاه خود قرار داد، و باعث آمادگی ذهنی مردم منطقه در ادامه تکامل تاریخ اجتماعی برای اسلام آوردن گردید. چند هزار سال است، یکی از بزرگترین، شکوهمند ترین، زیبا ترین و مردمی ترینِ جشن نوروزی ایران تاریخی، در شهر بلخ پایتخت باستانی ایران شرقی برگزار می شود.
میان دشت شادیان، دشتی آکنده از گل های سرخ لاله، کنار بنای فرخنده باستانی مزارشریف ایرانیان، درفش سه رنگ کاویانی افراشته می شود. برای این سال گشت مهم ایرانی، انبوهی از مردمان از دور دست‌ها گرد می آیند، کودکان شادی می کنند، دختران با چهره زیبای ایرانی سرود می خوانند، مادران و پدران دعا می کنند، و آرزوی سالی خوش برای فرزندان ایران زمین دارند.
افراشتن درفش کاویانی در بلخ باستانی یا مزارشریف پیشینه ای چند هزار ساله دارد، در اوستا بلخ با پاژ نام سریرام اردوو درفشام همراه است، به معنای بلخ زیبا با درفش های برافراخته، در ادبیات پهلوی و در شاهنامه فردوسی به گونه بلخ بامی یا بلخ درخشان گفته شده است. درفش های برافراخته به پایتختی و مرکزیت بلخ اشاره می کند، جایگاهی که سرداران و نمایندگان سرزمین های ایرانی درفش های خود را در کنار یکدیگر و در پیرامون درفش کاویانی، در انجمن گاه نوبهار و در آغاز هر بهار بر می افراخته اند.
در فلسفه این کار یگانگی و یکرنگی و همبستگی همه مردمان سرزمین های ایرانی را پیمان می گذاردند، و یاد آوری می کردند که ملت ایران در مقابل دشمنان یکدل و یک سپاه می باشند. درفشی که امروزه در مزارشریف افراشته می شود، در واقع همان درفش کاویانی ایران است، در شاهنامه فردوسی به روشنی بیان شده، که درفش کاویانی با سه پارچه سرخ و زرد و بنفش (آبی)، آذین می گردید، درفش مزار شریف نیز با پارچه های آبی و زرد و قرمز و بنفش می باشد.
* فرو هِشت ازو سرخ و زرد و بنفش <><> همی خواندش کاویانی درفش *
* به پیش اندرون کاویانی درفش <><> جهان زو شده زرد و سرخ و بنفش *
امروزه این مراسم در افغانستان میلَـه گل سرخ یا جشن گل سرخ، یا مراسم ژنده بالا نام دارد، در آغاز بهار، دشت شادیان کنار نهر های بلخ رود و دریاچه باستانی بلخ پر از گل های سرخ لاله است. گل هایی که تمامی بهار دشت را قرمز خوش رنگ می کنند، در ایران آن گل سرخ را لاله وحشی یا شقایق می گویند. با توجه به جزئیات این گل، گلبرگ‌ها به رنگ سرخ، انتهای گلبرگ‌ها به رنگ بنفش و پرچم‌ها به رنگ زرد است، که نشان می دهد رنگ‌های این گل با رنگ‌های درفش کاویانی همانند می باشد.
همچنین ده‌ها میانه گل به دور ساقه بلند مرکزی آن گرد آمده‌اند، همانند گرد آمدن درفش های نمایندگان ایرانی بر پیرامون درفش کاویانی. سوم اینکه گل سرخ لاله یا شقایق، تنها بصورت خودرو و در دشت های آزاد می روید و شکوفان می شود، و هیچگاه نمی توان آنرا در اسارت نگهداری کرد، چرا که بلافاصله پس از چیده شدن و حتی در بهترین شرایط نگهداری، به سرعت پژمرد و از بین می‌رود. به این سبب این گل نشان و نماد آزادگی است، و درفش کاویانی نیز نشان و نماد آزادگی خوانده می‌شود.
اهمیت نیایش گاه نوبهار در فرهنگ ایرانی تا بدان پایه بوده، که شاهنامه فردوسی آنرا قبله گاه ایرانیان گزارش کرده است. البته این غیر از نیایش ایرانی ها در تخت جمشید است، که در داستان های تاریخی ایران نوشته ام، باید جوانان عزیز ایران بزرگ از هر ملت، فارس و افغان، ترک و کرد، بلوچ و عرب، و غیره و همه و همه در باره مراسم تاریخی سرزمین خود بدور از دروغ های تاریخی بنویسند.
* به بلخ گزین شد برآن نوبهار <><> که یزدان پرستان برآن روزگار *
* مر آن خانه داشتندی چنان <><> که مر مکه را تازیان این زمان *
امروزه جشن نوروزی میلَـه گل سرخ و در ساعت هشت بامداد نوروز که نخستین روز برج حَمَل است، برگزار می شود. مردم شهر و همچنین بسیاری از شهرها و کشور های دور و نزدیک و از تمام قاره کهن به ویژه ایران بزرگ و هندوستان و پاکستان، در خواجه خیران قدیم یا مزارشریف، پیرامون جایگاه برافراشتن درفش کاویانی گرد می‌آیند. با رقص های سنتی و پهلوانی، سرود و شادمانی و پایکوبی و دست‌افشانی جشن آغاز می گردد.
در میان این شور و غوغا، درفش کاویانی به اهتزاز در می‌آید. درفش کاویانی تا چهل شبانه روز بر فراز بلخ زرتشت و مانی، زیر آسمان سرزمین های ایرانی تبار و در وسط خراسان بزرگ در اهتزار می ماند. در این چهل روز هر کس کوشش می کند تا با اندکی تکان دادن و بوسیدن آن، به نیایش برای میهن بپردازد.
* ای وطن آزاد و شاد و خرم زیباستی <><> عشق پاکت در دل هر کس دو بالا می‌شود *
در این جشن نوروزی دسته هایی از همه ایران شرقی ساز و سرود می نوازند، بازیها و ورزشی های محلی همچون کشتی، بز کِشی، اسب دوانی، نیزه پرانی، چوب بازی، توپ بازی، چوگان بازی، شمشیر بازی، سنگ پرانی، مسابقه انتخاب بهترین حیوانات و بسیاری بازی های دیگر برگزار می شود. در این وقت کوچه های مزارشریف مملو از دست ساز های هنرمندانی است، که در طول زمستان بهترین آثار خود را برای فروش خوب آماده کرده اند.
همچنین انواع شیرینی ها و خوراکی ها را می فروشند، مردمان بسیاری که از همه جا آمده اند، بیشتر در چادر های مسافرتی خودشان اقامت دارند، که در میان گلستان های طبیعی بر پا کرده اند. این چهل روز شهر آکنده از لاله ها و چراغانی است، ترانه مشهور ملا ممد جان از هر کوی و برزن شنیده می شود، ملا ممد جان، محبوب ترین و دوست داشتنی ترین ترانه نوروزی برای مردم است. همچنین سرود میله نوروز از سرود های زیبای دیگریست که جوانان با جامه های زر دوز و سلسله دوز بطور دسته جمعی می سرایند.
یکی از شعر های کوتاهی که مردم می خواندند، متن کوتاه زیر است، که حکایت از بازگشت مانوی هایی می باشد، که در زمان ساسانیان به ترکستان پناهنده شده بودند. این مانویان در دوره های اولیه اسلام دارای مکتب جدیدی شده بودند، و رهبران دینی آنها سیاه می پوشیدند و پارچه سیاه نماد آنها بود. همین ها بودند که مغستانی های دور جدید بوده و مغی یا مغولی گفته می شدند، و در ایران شرقی پیروان بسیاری پیدا کردند، برای اطلاع بیشتر به دروغ حمله مغول مراجعه شود.
* از ختلان آمدی <> با روی سیاه آمدی * * آواره باز آمدی <> خشک و نزار آمدی *
افراشتن درفش کاویانی
مستندهای مربوط
مستند های بیشتر را در آپارات وبسایت ارگ ایران ببینید، لینک آن در ستون کناری
فیلم بالا مراسم بر افراشتن درفش کاویانی، در مزار شریف افغانستان امروزی، رنگ های این پرچم آبی و زرد و قرمز و بنفش است.
توجه ۱: اگر وبسایت ارگ ایران به هر علت و اتفاق، مسدود، حذف یا از دسترس خارج شد، در جستجوها بنویسید: وبلاگ انوش راوید، یا، فهرست مقالات انوش راوید، سپس صفحه اول و یا جدید ترین لیست وبسایت و عکسها و مطالب را بیابید. از نظرات شما عزیزان جهت پیشبرد اهداف ملی ایرانی در وبسایت بهره می برم، همچنین کپی برداری از مقالات و استفاده از آنها با ذکر منبع یا بدون ذکر منبع، آزاد و باعث خوشحالی من است.
توجه ۲: جهت یافتن مطالب، یا پاسخ پرسش های خود، کلمات کلیدی را در جستجو های ستون کناری ارگ ایران بنویسید، و مطالب را مطالعه نمایید. در جهت دانش مربوطه وبلاگم، با استراتژی مشخص یاریم نمایید.
توجه ۳: مطالب وبسایت ارگ ایران، توسط ده ها وبلاگ و وبسایت دیگر، بصورت خودکار و یا دستی کپی پیس می شود، از این نظر هیچ مسئله ای نیست، و باعث خوشحالی من است. ولی عزیزان توجه داشته باشند، که حتماً جهت پیگیر و نظر نوشتن درباره مطالب، به ارگ ایران مراجعه نمایند.